Ik kon geen grappige originele titel bedenken maar

Bereid je voor op een hoop gezeur (maar ik heb het wel heel leuk)

Op het moment bevind ik me in een internetcafe in Luang Prabang. Het is hier bloedheet en de ventilator ziet eruit alsof hij het op elk moment kan begeven. Waarom schrijf ik dit verslag niet gewoon op mijn telefoon in een cafeetje waar ze airconditioning en mangolassi hebben, of aan het zwembad waar Mare nu (heel verstandig) ligt? Omdat mijn telefoon kapot is (jeej). Wat, hoe dan?! hoor ik je al zeggen. Nou: we waren aan het tuben (op een band de rivier afdobberen, afgezien van de telefoon een erg plezierige ervaring) en ik had een waterproof tasje gekocht die niet waterproof bleek te zien. Het goede nieuws is dat ik mijn geld wel terugkreeg, helaas kan ik van 1,20 geen nieuwe telefoon kopen. De volgende dag gingen we met de bus weer verder, dus ik nam mijn telefoon mee in een plastic zakje gevuld met rijst, maar ook dit kon mijn dierbare telefoon niet redden. Sindsdien droom ik minstens een keer per nacht dat mijn telefoon het wel nog doet en zelfs Mare werd een keer wakker met deze illusie. Voordat ik heel dit verslag over mijn telefoon ga zeuren (dat moet Mare al vaak genoeg aanhoren) zal ik vertellen wat we tot nu toe hebben gedaan (niet heel veel).
Vanuit Don Det gingen we naar Savannakhet en daarna Thakhek, waar we niks hebben gedaan want er was niks te doen. Daarna gingen we naar Vientiane, de hoofdstad, waar Mary-Ellen een uur aan het infuus heeft gelegen. Verder niks ernstigs aan de hand, dus we konden door naar Vang Vieng. Dit is een ultieme backpackersstad, met tuben als hoofdactiviteit. Het idee van tuben is dat je op een band ligt en zo de rivier afdobbert. Onderweg zijn een aantal bars waar je kunt stoppen voor een potje volleybal/beer pong/drinken tot je erbij neervalt. Een paar jaar geleden waren er ongeveer 12 bars maar het water is vrij ondiep en water + ondiep + alcohol is - duh - geen goede combinatie. Er vielen een paar doden waardoor er nu nog maar 2 bars open zijn. Het is een hele gezellige bedoeling (geen zorgen moeder, ik ben heel verstandig geweest) maar na de 2e bar moet je nog een uur in het water liggen voor je bij het eindpunt aankomt en de zon is dan ondertussen ook al weg dus je ligt op het einde te bibberen in het water. Later kwam ik er dus achter dat mijn telefoon kapot was maar al met al was het toch een leuke ervaring. Ook zijn we met de fiets (wat zijn we toch sportief) naar een blue lagoon gegaan, waar je heerlijk kon zwemmen.
Na Vang Vieng ging Mary-Ellen door naar Luang Prabang, maar we zien haar weer in Thailand. Wij gingen naar Phonsavanh om de Vlakte der Kruiken te bezoeken. De kruiken waren wel leuk (niet spectaculair) maar de rest van onze dagen in Phonsavanh waren vrij deprimerend. Mare werd ziek en ik had geen telefoon, er was niks te doen want we zaten in een klein dorp dat uit een straat bestond en ik had geen telefoon. (ik hou nu op met zeuren ik beloof het). Nu zijn we in Luang Prabang en we hebben het weer helemaal naar onze zin. Het is na Vientiane de grootste stad in Laos, maar het heeft een heel gezellige sfeer. Mare is weer beter en we vinden elkaar nog steeds erg lief. Vanavond staat op het programma: zonsondergang bekijken vanaf een heuvel met een gouden beeldje (schijnt heel bijzonder te zijn), eten aan de rivier (zorgen dat ik muggenspray bij heb) en dan naar de nachtmarkt om souvenirs te kopen (maar alleen voor mensen die mij heel zielig vinden om mijn telefoon) (grapje).
Hoewel ik nu nog echt niet naar huis zou willen, ben ik al wel aan het nadenken over dingen die ik wil eten en doen als ik terug ben in Nederland. Familie en vrienden en collega's worden ook erg gemist, maar de leuke ervaringen maken het wel weer goed. Nu even het Frank Sinatra liedje afluisteren (goed voor creativiteit) (grapje) en dan uitloggen want zoals Dagobert Duck altijd zegt, tijd is geld.