Walking on sunshine in Hoi An.

We zijn inmiddels een aantal dagen en alweer een stad verder. Hué was een leuke stad om een paar dagen rond te kijken, maar het weer was nog steeds niet denderend. Vietnam leek niet echt enthousiast met onze aankomst. Dinsdag zijn we achter op de motor gestapt bij twee tourguides, onze rugzakken achterop gebonden en blauwe regenzakken aan, op weg naar Hoi An. De tocht zou een dag duren, met tussenstops bij de Elephant Waterfalls (geen echte olifanten helaas, we moesten genoegen nemen met stenen) en de Marble Mountain (waar we de eerste zonnestralen tegenkwamen en ik, bleekscheet die ik ben, meteen mijn gezicht verbrandde). De gids waarbij ik achterop zat, zei me dat zijn naam Sherlock Holmes was en dat, hoewel hij eigenlijk in Londen woonde aan 221B Baker Street, hij hier undercover werkte als tourgids om een moord op een toerist op te lossen. We hebben gekletst over Watson en we vonden allebei dat het weer die dag verdacht veel leek op de regen die Londen regelmatig plaagt. Rond vijf uur werden we afgezet bij onze homestay (een soort bed & breakfast, maar dan anders) en zijn we, na een heerlijke douche, het stadje ingefietst om een hapje te eten. Daarna nog even rondgefietst maar vrij snel terug naar ons bed om te slapen. Gisteren hebben we de culturele plaatsen in de stad bezocht, maar het zogenaamd legendarische keramiek museum viel toch een beetje tegen. Ik begin de smaak van onze rough guide toch een beetje in twijfel te trekken.. Lunch hebben we gegeten bij Madame Khanh - Banh Mi Queen, een titel die volledig verdiend is. Banh Mi is misschien wel het beste broodje dat ik in mijn leven heb gegeten - geen idee wat er allemaal in zit.
Ik lig op het moment op bed, moe na een dagje scooteren rond Hoi An en een bezoek aan (de ruïnes van) My Son, een dorpje dat tijdens de Vietnamoorlog is gebombardeerd door de Amerikanen. Het weer is hier heeeerlijk (theorie dus weerlegd, hihi), overdag 28 graden en voornamelijk zon en s'avonds 23 graden met een warm windje. Ik ben natuurlijk weer verbrand (ik moet wel consequent blijven) maar dat kan mijn pret niet drukken. Hoi An wordt in veel boekjes en op veel reissites beschreven als de lievelingsstad van vele bezoekers aan Vietnam en ik snap helemaal waarom. De scooters en tl-lichten die Hanoi zo ongezellig maakten, worden vervangen door fietsen en de lampionnen waar Hoi An zo bekend om staat. S'avonds is het vooral een mooi gezicht, dan gaan alle lampionnen aan en kun je alles mooi bewonderen in een stoeltje aan de rivier, met een kokosnoot waar een rietje uitsteekt. Ja, zo idyllisch is ons leven op het moment.